Voor de editie van de Biënnale 2019 is gekozen voor het thema: In de voetsporen van Leonardo Da Vinci.
In het kader van dit thema van de Biënnale in Florence maakte Wessel Huisman een drieluik.
Toelichting door kunstenaar Wessel Huisman:
Over Time Waves[1], het drieluik gepresenteerd op de Florence Biennale 2019
"De inspiratie voor dit werkstuk heb ik ontleend aan een viertal iconische beelden, te weten het Laatste Avondmaal/Leonardo da Vinci, Il Quarto stato/Volpedo, Marcel Duchamp/Eliot Edisofon en Madonna met Kind van Hans Memling.
De panoramische monumentaliteit van de eerste twee schilderijen fascineerde mij al jaren. Toen bleek dat de Florence Biënnale 2019 in het teken stond van het vijfhonderdste sterfjaar van Da Vinci heb ik die gelegenheid aangegrepen om beide beelden met elkaar te confronteren. Voor het middendeel vormde een foto, waarop de fotograaf Edisofon, Marcel Duchamp in een sequentie heeft gefotografeerd, de inspiratie. Hij verwijst daarbij naar het kubistische schilderij van de kunstenaar ‘Naakt de trap aflopend’. Duchamp wordt al jaren door zeer veel contemporaine kunstenaars en theoretici kritiekloos aanbeden als het genie dat de beeldende kunst van een conceptuele basis heeft voorzien, het beeldende IDEE. In kunsthistorische kringen wordt er om die reden gemakshalve gesproken over voor en na Duchamp alsof het om het begin van een jaartelling gaat. In elk geval zorgt dit fenomeen voor veel ellende in de vorm van quasi intellectuele en/of filosofische fratsen waarbij het beeldende werk in het gunstigste geval een illustratieve betekenis haalt. Het inmiddels spreekwoordelijke ‘je moet eerst een vuistdik boekwerk doorworstelen om te snappen wat je ziet’ is een van de treurige nevenverschijnselen. In de context van dit drieluik geef ik hem zijn menselijke maat weer terug en laat hem ongemerkt oplossen in de massa. Verheven boven het gekrioel en gekrakeel is er de verwijzing naar het licht en de zuiverheid van Hans Memling[2]. Zijn werk ademt een subliem samengaan van mentale helderheid en vakmanschap. Als beeldende kunst in de eerste plaats over communicatie gaat, dan is zijn werk daar een uitstekend voorbeeld van. Zijn schilderijen negeren de tijd en brengen je terug naar de werkelijkheid, jouw werkelijkheid; de enige waar je aanspraak op kunt maken.
Deze toelichting op de inspiratiebronnen laat onverlet dat voor mij het eindresultaat in de eerste plaats een visuele symfonie is, vergelijkbaar met de skyline van een miljoenenstad, of abstracter opgevat met bevroren bewegingen in de tijd. Een parklandschap dat zich voor je ogen ontvouwt. En wie ben jij om aan de bomen of grassprieten, het pad dat naar de einder voert, te vragen wat ze bedoelen te zijn"?
[1] Time Waves, acrylic on canvas, 160 x 540, 2019.
[2] Titel centrale deel: Shine, shine, the Light of Good Works Shine
